Je gaat door, als je voeten pijn doen, je hart fladdert, je lichaam in een staat van continue pijn vervalt. Je gaat door nadat je lichaam in continue pijn vervalt. Je gaat door met je lessen, uit plichtsgevoel. Je gaat door met je hobbies, om de rush die ze af en toe zouden kunnen geven. …
Als ik een nieuwe vriendin kreeg, het serieus begon te worden, ik het echt ergens naar toe zag gaan, stuurde ik altijd een worddocument. Het heette ‘schaamte’ en er stonden dingen in die ik ergens in mijn twintigerjaren eens op papier had gezet. De dingen die ik in mijn jeugd had gedaan waar ik me …
Ik heb een sociale angststoornis. De paniek kan zijn kop opsteken in elke treinreis, bij elk supermarktbezoek, elke keer dat ik de buurvrouw tegen kom, elke keer als de telefoon overgaat, elke afspraak. Ik ben bang voor het oordeel van anderen. Ik heb deze angst altijd gehad en hoe vaak ik de angst ook aanga, …
‘Het gaat altijd over depressie, nooit over angst’, mopperde ik een jaar geleden over de media-aandacht voor een beperkt onderdeel van psychische klachten. Niet dat ik angst interessanter vind, erger, of enger dan depressie. Het is voor mij alleen een meer constante metgezel. Waar depressie maar een paar keer zijn allesverslindende jarenverwoestende kop op stak, …
Een week geleden stond ik in een kerk te zingen, te spelen en vooral niet te lachen. Ik speelde de glansrol van depressieve nar. Het was misschien wel de makkelijkste en tegelijk de moeilijkste rol die ik ooit gespeeld heb. Op het podium kan ik iedereen zijn, maar de input komt toch uit mezelf. Depressie …
Niemand past in een hokje, tenzij we een hokje maken voor elk individeel mens. Als ik kijk naar de transgenders en hun waaier aan seksualiteit, of de mensen met een depressie die ook altijd angst en soms een borderlinetrek hebben, of de feministen die de veelal vrouwenonderdrukkende boerka verdedigen als vrije keuze, is het moeilijk …
Ik schreef een paar dagen geleden over een mooie dag in de avondzon, met tjirpende krekeltjes en de plotselinge stem in mijn hoofd “weet je wat ik echt wil? Ik wil dood.” En, typisch aan sociale media, maar misschien ook aan mensen, is dat ik daar in eerste instantie twee soorten reacties op kreeg. Aan …
‘Het maakt niets uit’, dacht ik vaak, als ik de deur van mijn huis dicht trok. En ik was alles al bijna vergeten. De woedende onmacht die ik voelde om mijn ideeën te laten landen. De monotonie van de taken me uiteindelijk werd toevertrouwd. De angst die de dingen me kostten, juist die dingen die …
En toen had ik eindelijk de put uit den treure bekeken. Mijn nagels tot diep in de modderige zijkanten gedrongen. Uit doodsnood geklauwd, gescheurd, gewrongen. Tot ik mijn hoofd boven de gekartelde randen kon steken en de eerste straal zonlicht voelde over mijn trillerig witte lijf. Over het lichaam waar laag na laag af was …
