Soms scheurt het weefsel van je wereld stuk. Dan blijkt dat wat al die tijd stevig leek eigenlijk uit ragfijne stof bestaat, als spindraad. Dat erachter een eindeloos zwart zich uitstrekt. Maar tijd en liefde dicht het spinrag altijd weer. En zolang je het zwart niet ziet, vergeet je hoe fragiel het weefsel is.
De afgelopen zeventien jaar was mijn kat degene die me bijstond elke keer als ik in dat zwart moest kijken. Wat zou het fijn zijn als ze er nu nog even kon zijn, om me te troosten met het feit dat ze er niet meer is.
