Mijn lippen zijn nog zachtjes opgezet van het zoenen als ik het huis binnensluip. Een traag kloppen die de nachtelijke terugreis mij niet heeft kunnen afnemen. Het zal zo’n veertien jaar geleden zijn dat ik voor het eerst zo’n gretig verslindende tong mijn mond binnenliet. Toen smaakte het nabranden me niet half zo zoet. Het …
het najaar legt haar loper: in dieprood en stofgoud lonkt ze met verhalen, over bladeren van koper een wind vol zoethout, een lucht van lichtstralen, over hoe zachte zon met haar vurige strepen, nog altijd kan verwarmen, en iets over een herfststorm, onder een donzen deken, in jouw kalme armen.
Mijn armen zijn tot bloedens toe open en mijn ogen weer dik, omdat de eczeem en de kriebelende oogleden, ineens als bij toverslag verdwenen, in vol ornaat terugkeerde zodra ik Griekenland verliet. Toch psychosomatisch dus, of er hangt hier in mijn kikkerlandje iets giftigs in de lucht. Het was, linksom of rechtsom een razende week …
Een week geleden had ik mijn voeten in zout water en liet alle gedachten en emoties wegdrijven over zee. Vandaag zijn de hoge kantoorflatten rond Amsterdam Zuid met dreigend donkere wolken versluierd en valt de regen in een ongenadige stroom. Ik ruik doodsangst in mijn kleren. Niet omdat ik dood zal gaan, juist omdat ik …
Claudia de Breij schreef het boek ‘neem een geit’. Een man had een vol en vies huis, hij vroeg om raad. Hij moest een geit nemen. De man kwam radeloos terug dat het nog voller en viezer was. Hij moest de geit weg doen. Het huis bleek een oase van rust. Dat is een …
Ik ben een bedrieger. Of beter gezegd, ik lieg mezelf voor dat ik een bedrieger ben. Ik heb last van het impostor syndrome. Hoewel ik weet dat het alleen in mijn hoofd zit, kan ik na zes jaren werkzaam leven nog steeds niet geloven dat ik het salaris dat elke maand mijn rekening op wordt …
Ik lach nog na van een gesprek, mijn collega loopt mijn kant uit. ‘Sorry,’ zeg ik als ik haar per ongeluk aan kijk. ‘Waarvoor sorry?’ vraagt ze. Ja waarvoor? Nog geen uur later overkomt het me weer. In een overleg komt iemand binnen. Na het afronden verontschuldig ik me. “Nee geen sorry,” neem ik terug. …
Toen ik vanochtend het pad opliep bleek de wereld van kleur verschoten. Blozend hingen de bladeren aan hun al bleke steeltjes. Ze veranderen voor de laatste keer in de prille meisjes van weleer. Nu niet meer grasgroen maar met gele rokken en roze wangen, draaien ze rondjes om de stoere boomtakken, die gegroefd en onaangedaan …
Op het terras hangen loom hangmatten, een vuur wordt opgestookt in een haard. Een vrouw rijdt haar moeder in rolstoel naar een plekje. Een jongen komt er bij, geeft oma een kus. De cappuccino heeft een herfstblad op zijn schuim. Een donker gezin praat met veel blikkerende tanden van het lachen. ‘Ik ben de baas …
