raak me

Ik ontvang twee facturen van het dierencrematiecentrum. Allebei met een ander bedrag. Allebei voor een kat die ‘Pepper’ heet. Ik moet lachen omdat dit soort dingen niet kunnen, maar altijd gebeuren. Mijn vriendin belt het uitvaartcentrum om te vragen welke factuur we moeten betalen en of de naam aangepast kan worden. ‘Niet dat het nu nog uitmaakt,’ zegt ze. Peper wordt, zo blijkt, met een treurig afscheidsmuziekje en een troostbloem verbrandt en dan over zee uitgestrooid. Ik hoor mijn vriendin zeggen ‘Doe maar land’. Want het is niet alsof het nu nog wat uitmaakt, maar dat doet het dus wel.

Het vervelendste van rouwen is dat je er helemaal doorheen moet. En dan nog een paar keer. Tenzij ik alles wegstop, maar dan loop ik muurvast en moet ik er alsnog doorheen met behulp van pillen of psychologen. Eerlijk gezegd heb ik wel even genoeg van pillen en psychologen.  Mijn natuurlijke coping met dingen die te groot zijn voor mijn hoofd is ze uit mijn hoofd schrijven. Ik begin maar met het einde, dan heb ik het ergste gehad. Het leven wordt voorwaarts geleefd maar achterwaarts begrepen, volgens Kierkegaard. En ik kan op dit moment wel wat meer inzicht gebruiken. …