raak me

Als kind ben ik een tijdje opgenomen geweest in een ziekenhuis. Tussen de muren van mijn ziekenhuiskamer voelde ik me veilig. Ik wilde er nooit meer weg. Misschien trok dat me naar mijn tweede jeugd in het AMC. Hier leerde ik meer over mezelf, en over wie ik ben in relatie tot anderen. Ik leerde beter omgaan met mijn angsten. Ik vond tenslotte de moed om iets anders te willen, iets onbeschermds. Ik voel me goed genoeg om mijn leven te beginnen buiten deze veilige muren. Maar ik ben ook blij als ik er af en toe terug mag keren.

Zonder onvrede is er geen reden tot verandering, denk ik over de status van de wereld in het algemeen en Nederland in het bijzonder. Mijn vriendin dempt haar frustratie met onze beperkte circle of influence door B&B vol liefde te bingen. Ik werp een blik op de gigantische leegstaande loods die zich opdringt in de binnenplaats achter ons huis en vraag me onwillekeurig af hoeveel asielzoekers die zou kunnen huisvesten. Of klimaatvluchtelingen. Of studenten. Of zonnepanelen en sedumplanten. En ik klamp me aan de vage hoop vast dat dingen meestal niet beter worden voordat ze helemaal fout zijn gegaan.