Ik wil aan je schrijven, maar ik weet niet wat ik je vertellen kan. Ik had je duizend rozen moeten sturen en op je stoep staan zingen van het nieuwe seizoen. Ik denk dat er in mijn hoofd niet genoeg ruimte voor je is, maar het is zeker ruim genoeg in mijn hart. Daar is …
Ik spreek namens iedereen als ik zeg: het is koud. En natuurlijk heb ik mijn handschoenen nog niet teruggevonden. Dus ik fiets in sneltreinvaart langs de berijpte en bemiste velden. Grappig dat ik ze zie. Nog geen jaar geleden keek ik niet op of om, ik fietste omdat het licht in mijn hoofd gaf. Twee …
Even langs in Rotterdam bij mijn zus. Haar wildkleurige kat knuffelen. We eten een stamppot, drinken een rode wijn. Of twee. We kijken de foto’s van haar reis naar ons broertje in Australië. Twee keer zijn we er als gezin geweest. De derde keer ben je Australiër, zoals broer bewees. Ik denk dat ik het …
Ik word wakker in dezelfde nachtmerrie als ik in ging slapen. Trump is president-elect, Brexit is aangenomen, de slachtpartij van Native Americans is met kalkoen gevierd terwijl diezelfde mensen schoon water wordt weerhouden, en ‘Ja maar Sylvana Simons…’ is een reden voor ongebreideld racisme in eigen land. Maar op microniveau is het evenwicht hersteld. Mijn …
Als je valt moet je meteen weer opstappen. Voordat de angst als een venijnig monster toeslaat en je voorgoed weerhoudt te gaan. Ach ja, de angst, mijn metgezel. Angst voor winkels waar mensen je aan kunnen spreken, en feestjes en supermarkten en telefoongesprekken en het leven zelf. Ik ben gevallen, gevallen, nog harder gevallen. En …
Op het menu staan verrassingsbroodjes, mijn collega appt de stand van zaken door. Ik bedenk me hoe ze daar staat, in het restaurant, foto’s makend van de counters. Waarschijnlijk kijkt niemand ervan op, we delen tenslotte alles. Ik vind dat heerlijk, maar als ik echt in een moment ga, is dat zelden met telefoon in …
De bomen staan er bij als spinnenwebben, voor wie omhoog kijkt. Het doet me denken aan plaatjes van neuronen die ik vroeger bestudeerde, toen ik nog op weg was wetenschapper te worden. Dat was voordat ik besefte dat mijn aandachtspanne niet langer is dan de tijd die het kost om dingen te begrijpen, of ze …
Ik krabbel weer op en kijk wat er de afgelopen halve week in de wereld gebeurd is. De zonsondergang gisteren is de grootste hit. In talloze vormen en kleuren komt het op mijn tijdlijnen voorbij. Vandaag was het naargeestig en donker, maar daar hoor ik niemand over. Soms maken we ons alleen nog druk om …
Lieve medenederlanders, Ik ben woedend. Jullie ook? Vorige week was de sinterklaasintocht, en gelukkig is dat vreedzaam gelopen. Ik hoor overal de zucht van verlichting. De kinderen kregen niets van de volwassenstrijd mee. Ik ben het er mee eens dat we een kinderfeest ver van een volwassen ruzie moeten houden. Maar de pro-pietendemonstranten moesten demonstreren …
