Niemand past in een hokje, tenzij we een hokje maken voor elk individeel mens. Als ik kijk naar de transgenders en hun waaier aan seksualiteit, of de mensen met een depressie die ook altijd angst en soms een borderlinetrek hebben, of de feministen die de veelal vrouwenonderdrukkende boerka verdedigen als vrije keuze, is het moeilijk om hokjes voor hun levensvisie te maken. Toch lijken ze hetzelfde te willen. Al die mensen willen gezien worden als uniek, maar tegelijk onderdeel zijn van hechte sociale systemen. Ze willen vrij zijn in wie ze zijn en desondanks erbij horen. Juist daarom liefgehad worden.
