Ik ben een lesbische vrouw met psychische aandoeningen. Daarmee bedoel ik niet het lesbisch zijn, die ziekte is zo’n 25 jaar geleden geschrapt uit het grote boek der psychische mankementen. Of het vrouwzijn, dat schijnt sinds een eeuw officieel geen zwakte meer te zijn. Maar je kan me hoe dan ook classificeren als een onderdeel …
Ik heb heel lang dagelijks geblogd, zelfs al waren mijn handen aan mijn fietsstuur gevroren of kletste ik op een huisfeest tot half 6 ‘s nachts met kennissen van weer een leven daarvoor. Ik denk dat die tijden voorbij zijn. Op een dag als vandaag kan ik me niet indenken dat het ooit nog gaat …
Ik heb het in mijn hoofd gehaald om mee te doen aan een minidocumentaire. Om een dansles uit te proberen. Mijn toneelvoorstellingen komen er aan. Het resultaat is een overdosis cortisol, die me al enkele dagen of avonden vastgevroren houdt op de bank, kijkend naar Friends en ex on the beach. Er is een bepaald …
Ik ben vorige week voor het eerst tante geworden. Op de foto hou ik mijn neefje in mijn armen. Je ziet hem niet, want het is natuurlijk helemaal aan hem zelf of hij later, als hij daar wat beter beslissingen over kan maken, een online profiel wilt hebben met genante babyfoto’s zoals die keer dat …
Niemand past in een hokje, tenzij we een hokje maken voor elk individeel mens. Als ik kijk naar de transgenders en hun waaier aan seksualiteit, of de mensen met een depressie die ook altijd angst en soms een borderlinetrek hebben, of de feministen die de veelal vrouwenonderdrukkende boerka verdedigen als vrije keuze, is het moeilijk …
‘Ik heb last van podiumangst!’ app ik, als ik met mijn pailettenjurkje en zilveren shirt, en duizend roze speldjes, hoedjes en veren veel te naakt in de trein zit.Nog even en dan sta ik op een boot een choreografie te dansen terwijl duizenden mensen naar me staren. Ik weet dat ik dat heerlijk vind. Maar …
