Ik schreef een paar dagen geleden over een mooie dag in de avondzon, met tjirpende krekeltjes en de plotselinge stem in mijn hoofd “weet je wat ik echt wil? Ik wil dood.”
En, typisch aan sociale media, maar misschien ook aan mensen, is dat ik daar in eerste instantie twee soorten reacties op kreeg. Aan de ene kant was er de ‘Je bent een mooie jonge vrouw, negeer die stem, zeg hem dat je wil leven’. Aan de andere kant was het de ‘wat vervelend dat jouw dag ook wordt verpest door die nare stemmen. Ik heb dat ook, ik kan niet meer gelukkig zijn’.
Beide reactietypes zijn heel lief bedoeld. Ze slaan ook allebei de plank volledig mis. Ik ben al zo’n vier jaar niet meer depressief. Maar niet meer voor een trein willen springen, je huidige staat aanvaardbaar vinden, of zelfs -zoals ik- totaal verliefd zijn op alles wat het leven ineens te bieden heeft, betekent niet dat je geen stemmen in je hoofd hebt die ineens dingen zeggen als “ik wil dood”.
Ik wil niet dood. Dus ik hoef niet met zo’n stem in onderhandeling. Ik hoef er ook niet nodeloos waarde aan te hechten. Ik mag gewoon in de volle zon, met twee spelende honden aan mijn voeten, turend over een meer, ongelukkig zijn. Van mezelf dan.
De wereld loopt een beetje achter op dat gebied. Die denkt dat het betekent dat ik ziek ben of in een depressie zit, omdat ik niet buitenzinnig van vrolijkheid gelukkig zit te zijn. Maar buiten mijn zinnen van vrolijkheid moeten zijn, de hele tijd, en anders rijp zijn voor een psycholoog, van dat soort onredelijke eisen word ik dus depressief.
Ik heb ergens geleerd dat het de rafelrandjes zijn, de onafgewerkte naden, het vallen en het opstaan, het keihard onderuit kunnen gaan, en gewoon zeggen “ik ben in aanleg depressief, maar ik heb mijn leven lief”, dat dat is waar het voor mij allemaal om draait.
Ik heb voor mijn gevoel nooit in mijn persoonlijke tijdlijn psychische klachten ‘ontwikkeld’, en ik ben nooit van mijn psychiatrische stoornissen ‘genezen’. Ik zag me toen niet als ziek en nu niet als gezond. Plotsklaps ongelukkig zijn op een prachtige dag is voor mij geen ziektebeeld. Ik schrik daar niet van. Het zit in mijn persoonlijkheid en misschien wel in het mens-zijn op zich verweven.
Dus ik schreef een paar dagen geleden over een prachtige dag waarop ik een depressieve gedachte had. In tweede instantie waren er gelukkig een hoop mensen die dat ook allemaal kenden. Dat het niet iets is dat ik kan controleren, bedwingen, of verwringen. Dat het niet iets is waarvan ik zou willen dat ik er controle over had.
Het is gewoon mijn leven. En mijn leven is prachtig, dus ik wil nog lang niet dood.
