Over de erkenning dat het soms niet ‘even gewoon doorbijten’ of een ‘zware periode’ is, maar een jarenlange strijd. Die niet iedereen doormaakt. Dus dat ik niet de enige ben die er in faalt. Dat hulp zoeken geen zwakte is. Dat ik altijd op mijn hoede moet blijven. Dat ik altijd psychisch gevoelig zal zijn. En dat is niemands fout.
Je gaat door, als je voeten pijn doen, je hart fladdert, je lichaam in een staat van continue pijn vervalt. Je gaat door nadat je lichaam in continue pijn vervalt. Je gaat door met je lessen, uit plichtsgevoel. Je gaat door met je hobbies, om de rush die ze af en toe zouden kunnen geven. …
De afgelopen weken wilde ik vaak aan een blog over corona beginnen. Het lukte me niet omdat ik het te druk had. Te druk met dagelijkse dingen waar ik normaal te geprikkeld voor ben om aan toe te komen, zoals slapen, eten, vuilnis weggooien, knuffelen met mijn vriendin, uit het raam staren, een rondje om …
Als ik een nieuwe vriendin kreeg, het serieus begon te worden, ik het echt ergens naar toe zag gaan, stuurde ik altijd een worddocument. Het heette ‘schaamte’ en er stonden dingen in die ik ergens in mijn twintigerjaren eens op papier had gezet. De dingen die ik in mijn jeugd had gedaan waar ik me …
Toen ik jong was had ik een paar aardig obsessieve trekken. Iets met stoeptegels tellen, dingen in een hoek van 90 graden op mijn bureau, dwangmatig opruimen en getallen vermijden. De inrichting van huizen moest strak, felle kleuren waren uitgesloten, uit de band springen was een onbegrijpelijke zaak. En ook tot in de puntjes enge …
Ik schreef een paar dagen geleden over een mooie dag in de avondzon, met tjirpende krekeltjes en de plotselinge stem in mijn hoofd “weet je wat ik echt wil? Ik wil dood.” En, typisch aan sociale media, maar misschien ook aan mensen, is dat ik daar in eerste instantie twee soorten reacties op kreeg. Aan …
‘Het maakt niets uit’, dacht ik vaak, als ik de deur van mijn huis dicht trok. En ik was alles al bijna vergeten. De woedende onmacht die ik voelde om mijn ideeën te laten landen. De monotonie van de taken me uiteindelijk werd toevertrouwd. De angst die de dingen me kostten, juist die dingen die …
Ik heb een angststoornis. Toen me dat voor het eerst werd verteld, nadat ik als een zielig hoopje tranen leeg was gelopen op de bank van een therapeut, dacht ik alleen ‘huh? Is wat ik meemaak zo raar dat het een stoornis is?’ Ik voelde me alsof ik het niet goed had uitgelegd. Maar ze …
En toen had ik eindelijk de put uit den treure bekeken. Mijn nagels tot diep in de modderige zijkanten gedrongen. Uit doodsnood geklauwd, gescheurd, gewrongen. Tot ik mijn hoofd boven de gekartelde randen kon steken en de eerste straal zonlicht voelde over mijn trillerig witte lijf. Over het lichaam waar laag na laag af was …
Ik geloof niet in onze psychische hokjes, gelukkig, anders had ik er veel te veel gehad in mijn toch niet zo lange levenstijd. Sociaal angstig, dwangmatig, autist, cyclothymist, theatraal, depressief, borderliner, narcist, verslaafde, codependent, eetgestoorde en zelfs af en toe anorexia athletica. Ik ben dat allemaal geweest, ik heb het allemaal gehad. Als je de …
