Twee jaar geleden vierde ik nieuwjaar met mensen die ik al vijf jaar niet had gezien, in het huis van iemand die ik vier weken daarvoor had ontmoet. Hier steek ik een sterretje op en neem me voor dat vaker te doen. Niet omdat het me een doel geeft, of een uitdaging is, of omdat …
Ik leef in een bizar online huishouden. Ik zoek de lades, de kasten en mijn tas af naar een pen, maar moet het opgeven. Er is gewoon geen inkt in dit huis. Voor dingen als printen en schrijven wijk ik meestal uit naar werk, maar daar ben ik even helemaal van weg. Ik overweeg een …
De grauwe mist is blijven hangen. Voor de tweede dag op rij blijft het licht dik en wit op de grond rusten. Ik stel me dat in de wolken zijn altijd vrolijker voor. Schattige pluizige schapenwolken. Of van die prachtige oranje-roze flarden zonsondergang. We kunnen allemaal wel een goede portie zonsondergang gebruiken, denk ik, of …
een natte soep over de wereld ik zie geen hand voor ogen als je probeerde te raken en mist-t-e is hooguit de helft gelogen ach, het is enkel een schampschot, maar soms gaat rakelings diep ik wou dat ik loog, als ik zei dat ik ook droog, met mijn hoofd in de wolken liep
Ik rommel wat op de laatste dag voor mijn kerstvakantie. Nuttige dingen, maar met een heel hoog karweitjesgehalte. Ik heb respect voor mensen wiens dagelijkse werk dit is, niet alleen omdat ze me vaak ontlasten en er nog plezier in hebben ook. Maar omdat ik weet dat ik niet functioneer zonder mensen met een structurele, …
Ik sleep mijn kerstpakket met moeite mee naar huis en haal nog even de brievenbus leeg. Fysieke post moet bij ons altijd op zijn beurt wachten, met kerst zelfs nog ietsje langer. We hebben niet zo’n boodschap aan kaarten. Mijn huishomo pakt mijn pakket uit. Het wordt al snel ‘ons pakket’, en niet veel later …
Het jaar dat de muziek stierf slaat nog één keer toe. “I’ll give it to someone special,” klinkt in mijn hoofd en ik hou mijn ogen wel droog, maar mijn melancholie ontwaakt. Ik geef er aan toe, omdat ik weet dat dit ook bij me hoort. Het is altijd wat groter met kerst, zeker in …
ik loop met een bord voor mijn kop te hard van stapel, op eieren en mijn tenen, met de ziel onder mijn arm, in een boog om de hete brij, ik loop in zeven sloten spaak op mijn laatste benen, in de soep en de papieren, tegen de paal en de lamp; dus dat blauwtje …
Ik ben altijd zo zacht, angstig en gedeeltelijk ongelukkig geweest. Ik heb ook vrijwel altijd de scherpe rand, onverschillige blik, felle uitbarstingen en harde schil gehad. Maar ergens daar tussenin zit iets, een schim, die niets te maken heeft met beiden. Ze is het kleine meisje en het durven tonen, ze is de scherpe met …
