misschien komt die dag een keer; ik in tranen, jij onbewogen knipperend naar het tegenlicht de verbijstering of slechts het ongeduld kunnen we het achterlaten? je knikt en gaat. de stilte die je torste valt in stukken rond de eindmarkering en dan geen woorden meer voor ons.
Ik ontmoet mijn schoonzusje voor het eerst, in het Westerpark. Geen logische plek, ik was een Oostamsterdammer. Ik weet niet in hoeverre dat in andere steden geldt, maar in de hoofdstad wisselen de meeste mensen niet meer van windstreek. ‘Een weekendje weg dus?’ vraagt het meisje dat zoveel op mijn vriendinnetje lijkt. ‘In het huis …
Ik zit in mijn eentje op mijn resort in de zon vakkundig eventuele gesprekspartners te ontwijken. Het is de derde dag die ik in stilte doorbreng. Ik begin me eindelijk een beetje te vervelen. Ik zeg eindelijk, want ik vind verveling geen nare gemoedstoestand die zo snel mogelijk moet worden opgelost. Net als een beetje …
Ik heb de wekker niet gezet en word om drie uur wakker naast een telefoon die in al zijn stilte roodgloeiend staat. Het is duidelijk dat ik niet meer eenzaam zal sterven, pas gevonden als een buurvrouw komt kijken waar de stank vandaan komt. Ik drink vier koffie en ga op enveloppenjacht. Ik bots bijna …
Ik probeer mijn toneelteksten te leren. Ik blijf in mijn hoofd de vreemdste volzinnen scanderen. Het contrasteert met mijn eigen taalgebruik. Ik ken veel woorden, maar als ik moet spreken vind ik meestal niet de juiste. Je zal me vaak horen brabbelen over niets of vertellen over iets heel inhoudelijks, maar zeer zelden over wat …
Het gaat over politiek en liefde tijdens de lunchwandeling. Mijn collega praat en ik luister, zoals ik nou eenmaal best graag lijk te doen tegenwoordig. Ik geloof dat ik meer heb te zeggen dan toen ik altijd aan het woord was. Of minder te verliezen. Er is een bepaalde kalmte die kan komen met de …
“Ja jongens, zo is dat. En niet anders,” laat ik midden in een stilte vallen. Hoe het dan is weet niemand. Voor zover ik kan achterhalen hebben generaties voorouders dit al op vreemde momenten verzucht. Ik ben er mee besmet. De ‘jongens’, in dit geval één meisje, noemt het ‘een zen statement’. “Wat het ook …
kom met mij fluistert zachtjes het behang begerig zoekt de bank je hand en het gesloten raam kwijnt in stilte achter zijn gerolde tralies het huis leeft om ons, kwetsbare wezens tussen de lakens van uren breed
Als de stilte neerdaalt is het enige geluid het geritsel van de bladeren. Ik sluit mijn ogen. Ik zie flitsen van mijn oma’s jeugd, zoals ze schoorvoetend vertelde. Van het roeibootje in de nacht om de andere onderduiksgezinnen te waarschuwen voor een Razzia. Niet iets waar ze trots op is, iets dat ze moest. Een …
