Het gaat over politiek en liefde tijdens de lunchwandeling. Mijn collega praat en ik luister, zoals ik nou eenmaal best graag lijk te doen tegenwoordig. Ik geloof dat ik meer heb te zeggen dan toen ik altijd aan het woord was. Of minder te verliezen. Er is een bepaalde kalmte die kan komen met de tijd, of misschien is het gewoon een stem in mij die niet meer overschreeuwt hoeft te worden. De antwoorden die ik altijd zocht heb ik nergens gekregen, maar de vragen malen niet meer voortdurend door mijn hoofd. Meestal blijkt wat het is echt goed genoeg.
