Als de stilte neerdaalt is het enige geluid het geritsel van de bladeren. Ik sluit mijn ogen. Ik zie flitsen van mijn oma’s jeugd, zoals ze schoorvoetend vertelde. Van het roeibootje in de nacht om de andere onderduiksgezinnen te waarschuwen voor een Razzia. Niet iets waar ze trots op is, iets dat ze moest. Een flits van de wortels van het Joodse meisje naast me, zoals zij me schoorvoetend vertelde. Een flits van nu, hoe ik schoorvoetend weet dat het tijdsgewricht helemaal niet zoveel anders is dan driekwart eeuw geleden. Ik hoop dat we het verleden herdenken. Niet onze toekomst
