Het is week vier van mijn persoonlijke lock-down. De eerste week was ik ongenadig maar ongetest ziek. Daarna heb ik de blaren op mijn handen gewerkt, het zweet onder mijn oksels ge(video)beld en mijn sociaal contact gedigitaliseerd. Ik heb geen adempauze gehad voor creativiteit of bezinning. Maar zoveel is duidelijk: depressief word ik hier niet …
Ik heb het in mijn hoofd gehaald om mee te doen aan een minidocumentaire. Om een dansles uit te proberen. Mijn toneelvoorstellingen komen er aan. Het resultaat is een overdosis cortisol, die me al enkele dagen of avonden vastgevroren houdt op de bank, kijkend naar Friends en ex on the beach. Er is een bepaald …
Ik schreef een paar dagen geleden over een mooie dag in de avondzon, met tjirpende krekeltjes en de plotselinge stem in mijn hoofd “weet je wat ik echt wil? Ik wil dood.” En, typisch aan sociale media, maar misschien ook aan mensen, is dat ik daar in eerste instantie twee soorten reacties op kreeg. Aan …
Ik las weer eens een boek, want ik lees er eigenlijk nog steeds, of alweer, best veel. Toen stond ik weer eens als een baby te huilen op een overvol perron, dat overkomt me helaas ook met regelmaat van de klok. De mensen die met mij forenzen zullen wel denken dat ik chronisch depressief ben. …
Ik geloof niet in onze psychische hokjes, gelukkig, anders had ik er veel te veel gehad in mijn toch niet zo lange levenstijd. Sociaal angstig, dwangmatig, autist, cyclothymist, theatraal, depressief, borderliner, narcist, verslaafde, codependent, eetgestoorde en zelfs af en toe anorexia athletica. Ik ben dat allemaal geweest, ik heb het allemaal gehad. Als je de …
Ik ben depressief geweest, ik ben hypomanisch geweest, ik ben donker geweest, ik ben suïcidaal geweest. Ik ben agressief geweest, ik ben over mensen heengedenderd, ik heb mensen vernederd, gepest, emotioneel gekrenkt en ook wel eens fysiek geraakt. Ik ben slecht geweest, en op een verschrikkelijke manier goed. Maar het allerergste wat ik ooit ben …
Ik ben nog een paar uur 32. Een jaar geleden zat ik op hetzelfde strand naar dezelfde laatste zonsondergang van mijn levensjaar te kijken. Ik was pakweg tien kilo lichter, mijn hoofd was rond de twintig kilo zwaarder. Ik was niet depressief meer, wilde toch niet denken aan de plek die ik achter had …
‘Het is warm,’ puft mijn huishomo uit de woonkamer. ‘Snikheet,’ puf ik terug. Met het Nederlandse weer valt altijd wat te klagen. Is het niet te nat, te koud of te winderig, dan stikken we wel in de zon. Ik denk stiekem dat onze calvinistische wortels ons soms dwars zitten. Je weet wel, die ‘doe …
“Vijfhonderd euro waren ze, die nieuwe gordijnen. Kun je het je voorstellen? Terwijl, als ze het meteen goed hadden gedaan…” mijn gedachten dwalen nu echt af. Ik pulk voorzichtig aan de rand van mijn nagel. Ik heb zin om hem af te bijten, hij is zo ribbelig. Maar ik denk dat mijn tante dat niet …
