Ik geloof niet in onze psychische hokjes, gelukkig, anders had ik er veel te veel gehad in mijn toch niet zo lange levenstijd. Sociaal angstig, dwangmatig, autist, cyclothymist, theatraal, depressief, borderliner, narcist, verslaafde, codependent, eetgestoorde en zelfs af en toe anorexia athletica.
Ik ben dat allemaal geweest, ik heb het allemaal gehad. Als je de symptomen erbij pakt, het afvinklijstje, en gewoon gaat vinken, dan blijft geen van die dingen me bespaard, op het ene of andere moment in mijn leven. Er zijn er meer waar ik niet honderd procent van kan vinken, maar duidelijk wel de ondergrens haal.
En toch ben ik een heel coherent mens. Ik ben vele personen geweest, maar in al die personen altijd herkenbaar als mezelf. Mijn hersenen zijn anders geconnecteerd dan de meesten, strategischer misschien. Ik verlang ook extreem naar me extreem voelen, en ik kan daar extreme maatregelen voor nemen. Maar meer dan dat is het niet.
Ik heb een kern. Ik ken mijn kern. Ik hou van mijn kern en hoe ik het leven zie. Ik loop continu op tegen de wereld, maar ik heb zowel een persoonlijkheid als de veerkracht die aan te passen aan de situatie.
Ik denk soms dat ik helemaal geen psychiatrisch label heb. Ik denk dat de wereld gek is geworden op elkaar gek verklaren. Ik zelf ben dat niet.
Maar misschien is je niet gek voelen wel tekenend voor gekte.
