“Vijfhonderd euro waren ze, die nieuwe gordijnen. Kun je het je voorstellen? Terwijl, als ze het meteen goed hadden gedaan…” mijn gedachten dwalen nu echt af. Ik pulk voorzichtig aan de rand van mijn nagel. Ik heb zin om hem af te bijten, hij is zo ribbelig. Maar ik denk dat mijn tante dat niet zo kan waarderen. Het ziet er niet echt uit alsof je luistert, met je vingers in je bek.
Het was zo’n typisch feest op een typische eerste kerstdag. Voor mij de op één na depressiefste dag van het jaar. Gevolgd door een goede op-twee-na-depressiefste dag, de tweede kerstdag, met mijn ouders in een hutje op de hei. Nou ja, technisch gezien niet op de hei, maar twintig minuten van station Oldenzaal. Natuurlijk kwam ik er zonder problemen. Het maakt niet uit hoeveel blaadjes op de rails er liggen in de herfst, of hoeveel sneeuwvlokken er in de winter vallen. Als je ergens niet wilt komen rijden die treinen áltijd.
Maar de depressiefste dag is nieuwjaarsdag.
Weer zo’n dag die je zelf niet mag leven, maar wordt geleefd. Traditioneel een nieuwjaarsborrel met familie. Om 12 uur. ‘s middags. Met je compleet zatte kop doen alsof je de verhalen kan volgen. Of gewoon niet. Na twee rode wijn praat iedereen wel weer door elkaar heen. En kon ik rustig aan mijn nog steeds geribbelde nagel kluiven. Ik had me alleen zoveel liever me niet gedwongen gevoeld om daar te zijn. Na die nacht.
Het is allemaal best oké hoor.
Maar waarom moet het allemaal in die ene week in december? Waarom huren mijn ouders een huisje in the middle of nowhere en verwachten ze dat ik blij ben om te komen? Ik kan perfect een keer op een normale dag, op een normale tijd, door de normale Nederlandse regen naar hun normale huis komen.
En ik vind het prima om naar mijn oom’s barbecue te komen in augustus, als het zonnetje schijnt, de vogeltjes fluiten en de bloemetjes en de bijtjes al die dingen doen die niemand me ooit heeft durven uitleggen. Dan kan ik zelfs aanhoren hoeveel mijn tante eigenlijk over haar budget is gegaan met haar verschrikkelijke gehaakte gordijnen.
Gelukkig is het nu weer gewoon januari
Nu kan ik uitkijken naar de derde maandag. Als ik de voornemens heb doorbroken, de rekeningen weer op de mat vallen en het weekend weer over is. Als de vakantie nog ver en ver weg ligt. Volgens de wetenschapper Cliff Arnall is dit de meest depressieve dag van het jaar. Maar het is wel een dag voor mezelf.
Ik doe dit jaar eens niet aan voornemens en neem die derde maandag vrij. Ik neem een manicure om mijn nagels bij te schaven. Wat betreft vakantie? Ik ben toch al blij dat het allemaal weer over is. En als ik het even niet zie zitten zal ik doorbijten. Want geloof het of niet, de lente komt er aan.
Laten we er gewoon een echte feestdag van maken, voor onszelf.
Happy Blue Monday allemaal!
