Ik las weer eens een boek, want ik lees er eigenlijk nog steeds, of alweer, best veel. Toen stond ik weer eens als een baby te huilen op een overvol perron, dat overkomt me helaas ook met regelmaat van de klok. De mensen die met mij forenzen zullen wel denken dat ik chronisch depressief ben. Wat natuurlijk in zekere zin waar is, behalve dat ik als ik echt in een depressieve periode zat echt niet zou huilen. Niets raakt dan, nooit komt iets binnen. Nee, daar wil ik niet weer aan beginnen. Ik neem de babybuien op stations voor lief.
