‘Het is warm,’ puft mijn huishomo uit de woonkamer. ‘Snikheet,’ puf ik terug. Met het Nederlandse weer valt altijd wat te klagen. Is het niet te nat, te koud of te winderig, dan stikken we wel in de zon. Ik denk stiekem dat onze calvinistische wortels ons soms dwars zitten. Je weet wel, die ‘doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.’ Depressief geworden? Klaag je niet over. Loterij gewonnen? Nuchter doorwerken. Barenspijn? Ruggenprik doen we niet aan. Klagen mag maar over één onderwerp. ‘Tranen?’ ‘Nee joh, dat is de wind. Het is wat met dat Nederlandse weer hè.’
