Het is week vier van mijn persoonlijke lock-down. De eerste week was ik ongenadig maar ongetest ziek. Daarna heb ik de blaren op mijn handen gewerkt, het zweet onder mijn oksels ge(video)beld en mijn sociaal contact gedigitaliseerd. Ik heb geen adempauze gehad voor creativiteit of bezinning. Maar zoveel is duidelijk: depressief word ik hier niet van. Er wordt een stuk geschiedenis geschreven, we zitten er middenin, het kan alle kanten op. Ik vind het waanzinnig interessant wat er allemaal veranderen kan. De vastgeroeste mensenwereld lijkt ineens vol onvoorstelbare mogelijkheden. En ik hoef er mijn huis niet voor uit.
