Ik ben nog een paar uur 32. Een jaar geleden zat ik op hetzelfde strand naar dezelfde laatste zonsondergang van mijn levensjaar te kijken. Ik was pakweg tien kilo lichter, mijn hoofd was rond de twintig kilo zwaarder. Ik was niet depressief meer, wilde toch niet denken aan de plek die ik achter had gelaten. Op sommige dagen zwom ik de zee in en had ik tegenzin om terug te keren. Ik was aan het vluchten, van alles vandaan. Nu heb ik het idee, dat met elke stap, elke ademteug, elke bocht, ik bezig ben ergens naar toe te gaan.
