Je gaat door, als je voeten pijn doen, je hart fladdert, je lichaam in een staat van continue pijn vervalt. Je gaat door nadat je lichaam in continue pijn vervalt. Je gaat door met je lessen, uit plichtsgevoel. Je gaat door met je hobbies, om de rush die ze af en toe zouden kunnen geven. …
Ik wil niets aannemen van mensen die het antwoord zeggen te weten. Dat zou een bijzonder groot probleem zijn geweest in 1921. Of 1834. Of bijna elk ander jaartal dan de huidige tijd, met uitzondering misschien van het moment dat we nog lekker als jagers en verzamelaars door de rimboe zwierven. En dan alleen maar …
Afkicken van antidepressiva is heftig. Als je het al lang gebruikt, een hoge dosis hebt, geen idee hebt waar te starten of hoe te verminderen. Ik kan me voorstellen dat het minstens zo heftig is als afkicken van drank en drugs. Ik kan het niet weten, ik ben er nooit van afgekickt en hopelijk ga …
Het stond zwart op wit in mijn psychologieboeken. Antidepressiva; we weten niet wanneer het werkt en wanneer niet. In de meeste gevallen is het een doekje tegen het bloeden, een tijdelijke verlichting, een ondersteuning van een therapie. Mensen ondervinden hinder van de bijwerkingen. Mensen vervlakken of verliezen hun libido. Het stond er, naast een kader …
Zoals elke apotheek in elke plaats heeft de mijne standaard een balie te weinig open en twee medewerkers die tijdens werk in gesprek raken. Vandaag kan ik de apothekers niets verwijten, ik zie ze opschalen van een naar vijf medewerkers in het kleine uur dat ik op een plastic bankje zit. Het helpt niet. Iedere …
Het is onherroepelijk winter. Ik weet niet of de zomer ooit langs is geweest dit jaar, maar het was in ieder geval een soort van grauwig licht in de ochtend en de avond. Dat is nu, voor een aantal maanden, zeker voorbij. Het stemt me wat zwaarder af, die donkere dagen. Er komt een soort …
Mijn kamer is ontploft. Overal staan tassen, hangen jurken, ligt make-up. Ik maak me niet zo druk om wat ik mee neem en wat niet. Er zijn maar een paar dingen echt belangrijk. Vroeger was mijn mantra; paspoort, geld, sleutels, de rest kun je kopen. Nu hoort op die prominente plek ook het meest onbetaalbare …
Ik was vannacht boos. Ik heb relatief weinig heftige emoties sinds ik antidepressiva slik, maar dit was een klassieke bui. Het is maar goed dat ik alleen thuis was, zodat ik kon stampvoeten en gillen. Vandaag was er weinig te bekennen van die woede. Ik vraag me af of het onvrede was of dat het …
Iets in mij schreeuwt om te kunnen schreeuwen. Keihard de longen uit mijn lijf, tot ik stemloos ben. Ik schrik van hoe groot die behoefte is. Dat betekent dat ik op teveel vlakken van mijn leven mezelf geen plek geef om mij te zijn. Het is lang geleden dat ik me zo onbetekenend en onzichtbaar …
