Iets in mij schreeuwt om te kunnen schreeuwen. Keihard de longen uit mijn lijf, tot ik stemloos ben. Ik schrik van hoe groot die behoefte is. Dat betekent dat ik op teveel vlakken van mijn leven mezelf geen plek geef om mij te zijn. Het is lang geleden dat ik me zo onbetekenend en onzichtbaar voelde, en ik besef dat antidepressiva dit bijeffect hebben. Dat ik weinig woede heb is mooi, dat ik niet in het zwarte gat gezogen word is fantastisch. Maar ik voel niet meer wanneer ik mezelf buitenspel zet. Wanneer er een essentieel stuk breekt in mij.
