Ik was vannacht boos. Ik heb relatief weinig heftige emoties sinds ik antidepressiva slik, maar dit was een klassieke bui. Het is maar goed dat ik alleen thuis was, zodat ik kon stampvoeten en gillen. Vandaag was er weinig te bekennen van die woede. Ik vraag me af of het onvrede was of dat het er gewoon uit moest. Ik doe de deur open in mijn badjas, we kijken Netflix, ze hangt naakt mijn was op terwijl ik het bed verschoon. We dansen samen in de kamer op ‘stand by your man’ en ik voel een andere emotievlaag. Vreugde. Lekker.
