De regen stort zich met een douche van druppels op het al volle meer. Het volgende moment staat het balkon klaar voor mij als zonaanbidder. Ik zit er nog geen twee minuten of de hemel betrekt weer. Een Nederlandse lentedag, die nog niet kan kiezen of ze herdenken moet, of al bijna bevrijd is. Ik merk dat ik vanbinnen tel, naar het moment van 8 uur. Waarin ik elk jaar toch overvallen word door een verdriet, dat niet perse van mij voelt, en heel oud, stokoud. Zo oud dat het bijna weer in de mode kan zijn. Elk jaar dichterbij.
