Je stuurt me een foto van gras en bomen. “Ben je weer in een park beland?” vraag ik. Mijn hoofd legt een associatie met een moment in een veld waarin ik mijn lichaam steeds lichter maakte. Tot ik opsteeg in de lucht. Ik heb vanochtend een stuk over zelfhypnose gelezen en daar werd deze herinnering van wakker. Blijkbaar lag hij nog klaar in het postvakje in mijn hoofd. In die lucht waren bloemen en zon, jij met een jurk zonder rug, voorovergebogen om gedachteloos een klein hertje te aaien. Zo ziet het eruit als mijn lichaam op haar lichtst is.
