Ik heb net gezellig wat oude patronen bekeken, ze gerangschikt op kleur, en sommige zelfs liefdevol over hun reliëf gestreken. De angstlevels zijn laag, moe is hoog, maar op lome wijze, mijn lichaam strijdt tegen pollen, verder geen vuiltjes aan de lucht. En net als ik me een paar uur in een warm coconnetje heb genesteld komt een van die patronen zonder kloppen binnenvallen. Alles heeft nog nooit zo naar gevoeld, ik ben nog nooit zo lelijk geweest en de wereld stort in. Mijn hoofd zoekt, tast, projecteert huidige verklaringen op een gevoel uit andere tijd. Ik geloof haar niet.
