Soms voel ik haast niet dat ik op mijn tenen loop. Ik doe het zoveel dat ik niet weet hoe het is om mijn hele voet tegen de grond te drukken. Af en toe verlang ik ernaar, simpele aarde. Dan kijk ik naar mijn telefoon en denk ik ‘wat als ik je gewoon bel.’ Wat zal ik je vertellen? Ik kom niet verder dan ‘ik denk aan je’. De schepen branden niet meer, maar mijn voetzolen nog steeds. Ik kan me niet voorstellen hoe je reageert, of je wel reageert. Het is al zo lang geleden dat ik je kende.
