Vandaag ruikt mijn muffe kantoortuin ongewoon naar bloemen. Niet de vroege lentebloemen, de aarzelende eerste bloesems, die op dit moment allemaal weer in ijspegels zijn veranderd. Meer de indringende geur van een oud vrouwtje dat te lang tussen de gerania en toiletverfrisser heeft gestaan. De schuldigen zijn de hyacinten van een goede-doelenactie vorige week vrijdag. De koper, mijn homocollega, had graag roze bloemen gewild, maar ze blijken wit te zijn. Groezelig wit. Het lijkt alsof we werken naast een bosje wc-ontstoppers, inclusief bijbehorende stank. We mopperen er over, maar niemand gooit de dingen weg. Ergens genieten we er stiekem van.
