Ik krijg sinds kort deze brieven van de therapeut. Bij de meesten denk ik ‘inderdaad’. Bij sommigen denk ik ‘Poe’. Bij deze dacht ik eerlijk gezegd ‘huh?’. Niet dat ze niet ongelooflijk gelijk heeft natuurlijk, maar analyseren van gevoelens kan ik pas achteraf en praten over gevoelens is een gloednieuwe vaardigheid van me die nog net wat later volgt. Ik voel de emoties wel geloof ik, denk ik. Ik voel een soort gerommel in mijn onderbuik, waar ik twee dagen mee rondloop voordat het ineens vertaalt naar een traan, een woedeuitbarsting of gewoon diarree. En daarna kan ik erover praten.
