‘Niet open doen,’ app ik, als ik een horde kinderen met screammaskers tegenkom. Even later schiet ik mijn gangpad in en draai de deur voor de zekerheid dubbel op slot. De nepspinnewebben, de kostuums, de maskers en de suikergekte, ik snap dit festijn niet. Voor mij is het hetzelfde onbegrijpelijke idee als Sint-Maarten, aanbellen en om snoep bedelen bij mensen. Dat is mijn idee van horror. De Amerikanen hebben dat horrorelement helemaal uitgebuit. Een extra winterfeest, alsof ik nog niet genoeg gezellig gedoe had. De troep kleine duivels dwaalt weg, dus we eten ongestoord onze pompoensoep. ‘Totaal ongerelateerd’, zegt ze.
