Mijn huishomo vraagt me een tweede loempia. Hij gaat vanavond uit eten, maar het begint laat. ‘Vijf euro,’ zeg ik droog. Hij eet hem toch. We vertrekken uiteindelijk eerder dan hijzelf. Naar het afscheidsfeestje van mijn broertje en zijn vriendin, die weer vertrekken naar de andere kant van de wereld.’Tot over twee jaar,’ zeggen we bij het afscheid. Minder wordt het niet. Ons leven samen gaat in intervallen, met oceanen tussen ons. Dat maakt de band niet minder sterk. Ik vraag om een van de polaroidfoto’s, om mee te nemen. ‘Vijf euro’, zegt hij droog. We zijn duidelijk familie.
