Mijn fiets staat verstrengeld met een ander. Het ontroert me. Ik denk terug aan die eerste voorzichtige passen langs een singel in Utrecht, een hand in mijn hand. De voorzichtige aanrakingen, oog in oog, kwetsbaar. Intimiteit van een echtheid dat het pijn doet. Meer pijn dan genot, meer te overwinnen dan je in te verliezen. Toch, gaan. Doen. Open huid en open angst en overwinningen die zo vanzelf lijken, die een slachtveld waren. Een oorlog. Hier zijn we dan, alweer bijna november, alweer helemaal winter, verstrengeld. Niet meer alleen. De onbekende fiets heeft geen standaard. Ik ga wel lopen vandaag.
