Er is een periode geweest in mijn leven dat ik elke avond chocolademelk maakte voor het slapengaan. Niet gewoon warm, maar kokend heet, de melk met van die minibellen, de korreltjes cacao erdoorheen, en dan roeren tot het donker zag en nippen voordat de hitte gedempt was. Ik heb daar al heel lang niet meer aan gedacht, maar nu borrelt het op. Omdat mijn hand na de keuken opruimen een beetje ruikt naar verschroeide melk, omdat mijn lippen snakken naar loeihete hitte, of omdat ik de troost mis van mijn eigen regelmaat, waar altijd wonderlijk snel de slaap op volgde.
