Het is zo’n herfstdag die van binnen grauw lijkt maar buiten stralend blijkt. De zon komt net genoeg door de flarden wolken heen om de herfstkleuren te verdiepen. Vroeger leken dit soort dagen eilandjes in poelen zwarte, natte ellende. Hoe ouder ik word, hoe korter de poelen voelen. Ik dacht ooit dat ik het leven zou leren begrijpen, maar ik denk dat ik eerder leer het langs te laten gaan. De rust zit hem in een veranderd perspectief op tijd. Niets duurt eeuwig. Voor ik het weet ben ik een oogopslag verder, is die inktzwarte regenwolk depressieve gedachten alweer voorbij.
