De vuilniszak is op meerdere plekken gescheurd. Haast gedachteloos doe ik er een nieuwe om, die wonder boven wonder past. Ik verschoon ook even de kattenbak, waarbij de helft van de poep en grind het parket op glijdt. Stofzuig dan de boel weer bij. Zo’n dag dat het als vanouds misgaat en het me eigenlijk niet raakt. Het is prachtig herfst buiten, ik zie mijn broertje na tweeëneenhalf jaar weer. Onze Australian is thuis. Ik tast uit gewoonte naar het gat in mijn lijf, maar het ligt daar niet meer. Zonder ben ik veel meer een familiemens dan ik dacht.
