Ik heb een paar diepe littekens opgelopen aan het meedogenloze relatiefront. Ik denk wel eerder, maar de twintigjarige oorlog die liefde heet, heeft me in ieder geval niet geleerd hoe me te hechten. Er is iets ontzagwekkends aan in retrospect niet goed genoeg te zijn, dat je in introspect kan doen besluiten de luiken dicht te gooien. ‘Ik doe het gewoon niet nog een keer,’ dacht ik en verdomd, ik deed het weer. Nu kijk ik naar relaties die als kaartenhuizen omdonderen en wil weer in mijn ommuurde kasteel. Dan kijk ik naar de littekens, zie het onvoorstelbare; ik heel.
