De website dsmmeisjes is vooral om verhalen te delen, niet als oplossing voor psychische klachten. Ergens hoop ik dat het soms toch een doekje voor het bloeden is. De meeste mensen worstelen door, maar deze week verloren we voor de vierde keer een schrijver. Haar dood was zelfgekozen en door de wet gelegaliseerd. Ik ben …
Ik zat in de tram op zo’n invalidestoel voor me uit te staren. Tot ik bij een volle halte kwam en me bedacht dat ik me vandaag best valide voelde. Dus zeeg ik neer op een stoelencluster dat door mijn medetramgenoten was gemeden, waarschijnlijk vanwege de troep. ‘Lege medicijnenstrips’, classificeer ik met een korte blik. …
De poes is beledigd als we zwaar beladen met reistassen de deur open zwaaien. In dit huis past drie keer ons Portugese appartement. Voor het raam geen zee, maar het meer ligt net zo mooi te wezen. Ook op dit balkon schijnt een warme lentezon. Het bed is veel ruimer dan ons eenspersoonsexperiment aan die …
‘Ik heb een heel zwaar leven’, verzucht ik drie keer per uur, terwijl ik met mijn armen op het balkon naar de zee tuur. De bedden zijn aan de kleine kant en de koelkast bromt. Maar in het land van sinaasappelboomgaarden, rotsstranden en azuurkleurige golven deert me dat me allemaal niet. Ik ben mijn stad …
‘Wat staat er op je bucketlist?’ vroeg de man tijdens een eerdere sollicitatie me. Hij maakte er een sport van het me ongemakkelijk te maken, onder het mom van testen of ik in het team paste. Ik bracht het er goed vanaf, als je mijn toen zeer recente scheiding, zware depressie, heftige angsten meerekende. Ik …
Sommige dingen vertel je niet. Van die lange namiddagen op een strand, waar de geur van olijfbladeren zich vermengt met citrusvlagen, als het zand tussen je tenen door glijdt en je geen poging doet het vast te klauwen, terwijl je rent naar de waterrand, de zee in glipt, tussen jou en de zon geen land. …
Na morgen heb ik vakantie. Niet met wuivende palmen en een aanstormende zee. Met een week van optredens en een week verhuizen. Maar toch, vakantie. En het blijft maar eindeloos zomer. We lunchen bij een nieuw tentje op oud gras. Naast brood en beleg een lep blaadje sla, een klomp huzarensalade en een schijf ananas. …
Het ruikt vaag naar zeep. Niet omdat mensen zich hier beter wassen, maar omdat zeep exotische bloemgeuren draagt. Die geur is in Nederland onnatuurlijk, bijna chemisch, hier voert de wind hem met zich mee. Smaak is ook anders, bitter, zuur en intens zoet. En mijn emoties, thuis netjes gekaderd door routine en verstand, waaien hier …
Over twee dagen vraag ik met mijn angst een Italiaan in een kiosk om een buskaartje. Wie dan leeft, dan zorgt, zeiden ze in vroeger tijden. In een andere stad, aan een andere zee, waar de lucht de onontkenbare droge geuren draagt van de evenaar, valt de zorg me minder zwaar. Ik maakte ooit de …
