Het ruikt vaag naar zeep. Niet omdat mensen zich hier beter wassen, maar omdat zeep exotische bloemgeuren draagt. Die geur is in Nederland onnatuurlijk, bijna chemisch, hier voert de wind hem met zich mee. Smaak is ook anders, bitter, zuur en intens zoet. En mijn emoties, thuis netjes gekaderd door routine en verstand, waaien hier met diezelfde winden mee. Een plek waar extremen geen excessen zijn, maar verweven in een mantel van een rijkgeschakeerd palet. Beschamend, bedwelmend, betoverend. Ik weet niet of ik ervan haat of hou. Maar ik denk dat ik na deze vakantie, bovenal, een vakantie nodig heb.
