Ik denk terug aan de eerste keer dat ik brak met een vriendinnetje. Ik zal een jaar of acht zijn geweest. Het vermeende verraad was een dolksteek en erna voelde ik alleen maar koud. Mijn straf was doodzwijgen. Ik heb daarna nooit meer zo met iemand gebroken, wat er ook werd gedaan. Wel heb ik die kou nog vaak gevoeld, en even vaak genegeerd. Of gegild van het huilen tot het pleisterwerk van het plafond afkwam, als de ander brak. Een verdriet die niet in verhouding stond tot het verlies. Want de enige die ik bleef doodzwijgen, was ik zelf.
