Ik bundel mijn honderd woorden tot een boek, zodat ik met kerst mijn jaar cadeau kan geven. Dat is leuk, maar ook veel werk. Het redigeren, de beelden, het knippen en plakken, dat gaat nog wel. Maar na een maand of twee ben ik mijn eigen wijsheid spuugzat. Door elke keer een hele dag in een kort stukje te ballen zijn al mijn teksten, vooral die van de wintertijden, heel geconcentreerd in hun emotie. Ik denk dat ik een waarschuwing op de cover ga zetten; geniet maar lees met mate. Voor nu ga ik lekker even ergens lachen. Om niets.
