Ik heb een halve dag nodig om de echo van mijn schreeuw te verwerken. De geluidsgolven worden onaangenaam weerkaatst. Ik vraag me af of alles zo leeg is als de galm doet vermoeden. Ik verlang naar een snelle oplossing, een kortaf gesprek, een ruzie, een arm, een verdrinking, een shot om de pijn te bestrijden die er nog niet is. Maar ik grijp niet naar een snelle oplossing. Als de laatste zwakke toon wegglijdt tast ik voorzichtig rond. Ooit was dit het ergste dat gebeuren kon, maar ik voel geen open wond. Blijk ik toch echt niet meer van suiker.
