Moe is soms zwart en onoverkomelijk. Soms donkergrijs met ergens ooit weer lichtere vlekken. Soms helderwit en scherp, pijn aan je ogen. Het kan ook gebeuren dat ze door slaap wordt verlicht. Mijn moe deze week loste niet op in de nacht. Ze werd toch weer doorschoten met roze. Er zit pijn in bekennen van die kleur. Ik voel dat ik de vrouw in mij verloochen die ooit geen weg meer zag. Maar het zijn haar ketenen die me houding geven, haar vrijbreken dat roze strepen achterlaat. Als een mistige dageraad. Zij dook door eindeloos donker en kijk… ze staat.
