Ik loop station Weesp uit met een knoop in mijn maag. Als ik leef, leef ik in drama. Soms vraag ik me af of mijn schouders breed genoeg zijn, mijn zelfverzekerdheid zwaar genoeg weegt. Of ik een andere keuze had moeten maken. Eenmaal op de vloer van het theaterpand, met al mijn angsten op mijn vingertoppen, weet ik weer waarom ik de confrontatie met mezelf, met anderen, verkies. Ik ben nog niet klaar. Ik wil af en toe een andere facet van mezelf kunnen spelen om mezelf niet te verliezen. Ik moet drama om me heen, anders word ik gek.
