Het zit vast in mijn hoofd. Schuld die te veel ruimte krijgt is ook nadat ik haar een plek gaf nog aan het rondrennen. Juist waar ik zo licht ben. Ik hou mijn telefoonscherm voor gezien en begraaf me in knuffels. Het werkt, zoals het altijd werkt, maar even. Maar dit keer maakt de hoofdpijn en de zwaarte in mijn pas mij niets uit. Ik weet iets wat mijn jongere versie niet wist. Dat de regie over je geluk bij jezelf ligt, het einde van eenzaamheid niet bij een ander. Elke dag een nieuw begin. Elk jaar een nieuwe lente.
