De zon staat nog steeds de blazen aan de hemel maar ik geloof dat ik door mijn geluksstofjes heen ben. Mijn ‘nader te bepalen achterliggende persoonlijkheidsproblematiek’ speelde ineens keihard op en ik ging nog een keertje dunnetjes door mijn depressies en scheiding heen. Dan zwaait het kleine meisje de scepter en wordt ik geïrriteerd, boos, kortaf, intens verdrietig en zwart. En vooral heel erg egocentrisch. Voor iedereen die door mijn vorige honderd woorden en de foto geraakt werden; sorry. Hierbij een plaatje dat het kleine meisje ook heel mooi vind. Even een glimlach, en fake it ‘till you make it.
