Voor iemand die dagelijks blogt kan ik opvallend slecht schrijven. Ik denk dat mijn eindredacteur scheel ziet van de hoeveelheid spel- en taalfouten die ze moest verbeteren om mijn stukken leesbaar te krijgen. Om over het gekibbel over stijlfouten -die ik liefdevol poetische vrijheid noem- maar te zwijgen. Dat tikken moet nou eenmaal om de woorden die zingen in mijn hoofd ook bij een ander binnen te laten dringen. Om het geluid over te brengen gebruik ik kunstgrepen, aan details laat ik me weinig gelegen liggen. Als de melodie van de zinnen overkomt, neem ik de groffe randjes voor lief.
