Twee uur lang zijn we op een evenement voor ervaringsdeskundigen van depressie. Ik heb er geen moeite mee om het labeltje ‘sociale angst’ keer op keer toe te lichten, dat zo contrasteert met mijn rode lippenstift en intense aanwezigheid. Het is een poging om mensen achter de schermen te laten kijken, al is dat ook kunstmatig verlicht. Niemand ziet mijn slepende voeten als ik wegloop, de huilbui of hoe ik instort op de vloer. Zelfs tussen ervaringsdeskundigen niet het gevoel hebben echt te kunnen zijn is slopend. Maar het hoort bij de kwetsbaarheden waar ik mee door het leven ga.
