Mijn hoofd is zwart op een manier die ik al zo lang niet meer heb gekend. Ik besef vandaag pas dat ik dit weekend mijn antidepressiva een dag oversloeg. Het stemt me treurig dat de zonnige wereld meteen een grauwe sluier krijgt. Niet omdat ik zo dom geweest ben om niet te slikken en niet omdat ik niet leven kan zonder een pil. Misschien een beetje omdat het blijkbaar voor mij zo simpel was en ik nooit die mallemolen indurfde omdat het, nou ja, nooit zo simpel is. Gelukkig wil ik vandaag weer iedereen gewoon vermoorden. Zo simpel is het.
