De telefoon gaat. “Is de wetenschapper thuis?” Ik check, ja mijn interne bèta-kant is aanwezig. “Hoe heet het als dingen onveranderlijk zijn?” Ik opper ‘statisch’ of ‘stabiel’. Daar kan ze wat mee. Ik vind het grappig dat de wetenschapper direct door de schrijfster wordt aangesproken. In mijn hoofd klapt een ander luikje open. De wet van de entropie rolt er uit. Dat alles wat niet gereguleerd wordt uiteindelijk vervalt tot chaos. Ik zie nu pas hoe thermodynamica ook toepasbaar is op het dagelijks leven. Het kost verdomd veel werk om stabiliteit te behouden. En er is niets natuurlijkers dan verval.
