Vandaag is alles gelukkig weer gewoon lekker genuanceerd grijs. Ergens halverwege de middag dringt er een lichtflits binnen, gaat de snelweg open, rijden de treinen van mijn lichaam naar mijn hoofd weer op tijd. Voel ik opluchting. Gevolgd door een vlaag verliefdheid. Ja. Die was dus weg. Inplaats van er hard achteraan te rennen en hem te forceren en te dwingen tot het medicijn dat ik nodig had liet ik hem dit keer gaan. Blijkt hij gewoon weer terug te komen. Net zo heftig en net zo onbezoedeld als drie dagen geleden. Wat heerlijk, dingen te laten wat ze zijn.
